بسم رب المهدی(ع)

دلم از بی انصافی خود به درد آمده است...

از اینکه همه را متهم کرده ام ، حتی تو را...

تو دریافته بودی که با چه زخمی برسینه آمده ام.

 در یافته بودی که رگهای خشکیده از گناهم تنها ازتوست که التیام

می خواهد.

 تو با تمام وجود قلب شکسته ام را در آغوش مهربانت فشردی و نگذاشتی

. که از درد صورت به زمین تنهایی بساید 

دلم برایت تنگ شده ، دلم برایت خیلی تنگ شده " دوکوهه " 

 اولین باری را که چشم در چشم های خسته از گناهم دوختی و مرا به

سوی خود خواندی ، خوب به یاد دارم.

روی از من برنگرداندی.

 آرامشی که سالها پی آن تا ناکجاباد اعتزال از خدا راهم را ، بیراه تعریف

 کرده بود؛ در هوای تو یافتم .

 تو را چه عهدیست با خدا که این سان یاد میدان صبحگاهت دلم را بیتاب

ساخته!!!

 یادحسینیه آکنده از صفایت ، سکوت پر معنای شبت ،

نماز جماعت های بی ریایت ،

 حوضی که قطرات متبرک از وضوی مردترین ها را به دیده منت می گذاشت

 و اکنون به مزار گمنامی آن مرد چهره آراسته ، نی زارهایی که هنوز طنین

صدای بچه ها گوش های محرم را شنواست؛ برای تک تک ثانیه هایی که

 قدم بر قدمکاه آسمانی ها می گذاشتم و به از دست رفتنشان فکر

 نمی کردم ،حتی کمیلی که اصلا آن رانفهمیدم و تو خوب می دانی که چه

 کشنده تمام شد..

قلبم را تنگ کرده...

 خدایا ! مرا به کجا راه داده بودی؟           قطعه ای از بهشت؟ 

                                  یا خود بهشت؟

                             مرا عفو کن " دوکوهه "

جفایم را التفات نیست!                      از بی خبریست!!!!!

                    و هر چه می کشم از بی خبریست!

از نا اهلی من غصه دار نباش!!!!                                       صبر کن!

می دانم از دوریشان توان از کفت رفته است اما، به زودی شیرینی

وصلشان، انتظار را به سر خواهد رساند .

عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان(ع)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: